«Έχω ένα όνειρο …»

Οι περισσότεροι από μας επιλέξαμε να ζήσουμε σε αυτό τον τόπο, γιατί εδώ γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και γιατί εδώ θέλουμε να μεγαλώσουν και τα παιδιά μας. Είναι ένας τόπος «προικισμένος», πανέμορφος και θα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς γι’ αυτό.

Το «σπίτι» μας, μας προσφέρθηκε απλόχερα, εμείς όμως τι κάνουμε γι’ αυτό;

Δεν είναι υποχρέωσή μας να ανταποκριθούμε σε αυτή τη γενναιοδωρία;

Εμείς δεν πρέπει να φροντίσουμε ώστε αυτή η ομορφιά να παραμείνει ακμαία;

Τον αγαπάμε άραγε τον τόπο μας όσο πρέπει και όσο του αξίζει;

Απλοϊκά ερωτήματα, που όμως επιφέρουν δυσάρεστες απαντήσεις.

Μιλάμε και λέμε συνεχώς για την παρακμιακή κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή μας: για την περιβαλλοντική επιβάρυνση, για τις ελλείψεις σε υποδομές, για την ανεργία, για το ένα και για τ ’ άλλο, λες και είμαστε διορισμένοι ελεγκτές, σα να μη ζούμε εμείς οι ίδιοι εδώ και σα να μην έχουμε λόγω και προπάντων ευθύνη για όλο όσα αντικρίζουμε και κατακρίνουμε καθημερινά.

Αμέτοχοι παρατηρητές, σχολιαστές και επικριτές.

.

.

.

Έχω ένα όνειρο:

• Να δω τα Σέρβια, το Βελβεντό, το Λιβαδερό, την Ελάτη να σφύζουν από ζωή, παιδιά να παίζουν στους δρόμους και στις περιποιημένες παιδικές χαρές, …

• Να δω –επιτέλους- τους δικούς μας φοιτητές και τις δικές μας φοιτήτριες να γυρίζουν στον τόπο τους, όπου θα μπορέσουν κι αυτοί/ες με τη σειρά τους να προσφέρουν και να δημιουργήσουν …

• Να δω –επιτέλους- αυτή την αειφόρο ανάπτυξη στην περιοχή μας, μια περιοχή με ανεξάντλητο πλούτο για λογισμένη και σχεδιασμένη εκμετάλλευση …

• Να δω τον κόσμο να περπατά και να ψυχαγωγείται σε μονοπάτια στο βουνό, στα Κάστρα, σε παραλίμνιες διαδρομές …

• Να δω τα παιδιά μας να αθλούνται σε έστω στοιχειώδεις εγκαταστάσεις …

.

.

.

Οι παλιοί ‘λέγαν ότι τα όνειρά μας πραγματοποιούνται όταν αρχίζουμε να τα πιστεύουμε.
Εγώ πιστεύω ότι τα όνειρα πραγματοποιούνται όταν τα κυνηγάς.

Δεν είναι μόνο δικό μου αυτό το όνειρο.

Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας το βλέπουμε και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα πρέπει να το κυνηγήσουμε, ΤΩΡΑ δεν έχουμε άλλα περιθώρια εφησυχασμού, ΤΩΡΑ πριν γίνει το ευχάριστο όνειρο ο κοινός μας εφιάλτης.

Χρήστος Ι. Ελευθερίου